Nooit hebben mijn ouders
mij aan moeten sporen
om huiswerk te maken.
Het was eerder andersom.
Ze vroegen wanneer ik gezellig
beneden kwam zitten.
Aan motivatie, leergierigheid,
en doorzettingsvermogen
lag het niet. Ligt het niet.
Nooit hebben mijn ouders
mij aan moeten sporen om
mijn kamer op te ruimen.
Dus zit me nu
niet achter de vodden
omdat ik in een uitkering zit.
Druk me niet in een hoek.
Ik sta en loop waar ik kan
en dan nog een beetje extra.
Voor twee bereidde ik een maal,
maar beide porties gaan in mij
Met naast mijn bord boeken
die vullen. Niet voelen.
Maar zelfs de combinatie
met obstipatie vult de ander-
e stoel niet. Het geeft niet.
Ik ben oké. Ik lees. Leef.
Gelukkig komt vanavond
mijn tussendoortje nog.
Tot dan parkeer ik mijn brein
in de inmiddels lege pan.
Zes boeken met boekenleggers
nog niet eens halverwege en
woorden die niet binnenkwamen
of al weer zijn vergeten.
Spontaan de zware kast uitruimen,
hem naar elders verschuiven en weer
inrichten. Behalve de helft, want
daar wil je vandaag nog iets mee.
Het limiet van Instagram, Twitter en
Facebook overschrijden terwijl de angst
om wat anderen van je vinden, je normaliter
had tegengehouden. Dit moet je echt delen!
De avondroutine om de dag af te sluiten,
zodat je niet pas om twee uur slaapt, wordt
vervangen door alles opschrijven wat er
in je hoofd omgaat. Weer geen tv-serie kijken vandaag.
Meer kopen, meer honger, meer eten.
Sneller geïrriteerd en meer een flapuit.
Weinig geduld en ondertussen een lichaam
dat richting uitputting struikelt.
Een salmiakkasteel, zuurstokken vensters en dropveterige gordijnen.
Hebberig zijn deed een boom
plots doen landen op mijn hoofd.
Hij vlocht wortels in mijn hersenpan.
Daar sta je geworteld en dan?
Dorre blaadjes, dode takken.
Ik heb een boom ontspoord.
Ik drink liters water, maar
blaadjes verschrompelen toch.
Nagels krassen in houten huid.
Ik graaf één meter drieënzestig diep.
Duik onder en spuug mest.
De wind gooit het gat dicht.
Het zand smaakt ook met fantasie naar niet naar salmiak.
Je rolt je op,
op mijn schoot.
Ik aai je
met korte halen
zoals je moeder
je vachtje likte.
Nu probeer ik
haar te zijn,
maar ik ben bang
dat ik als mens
nooit aan haar
tippen kan.
Bang
dat jij
niet
bij mij
wil
zijn.
Je praat niet
in mijn taal.
Ik moet
de jouwe leren,
maar daar komen
we eens uit.
Vraag me niet naar
wat ik allemaal klaar
krijg op een dag.
Overhoor me niet over
alles wat ik eens presteerde.
Vraag me liever wat het me kostte
aan (herstel)tijd en energie.
Aan therapieën en begeleiding.
Aan angst, dwang en stress.
Kijk niet naar mijn
zelfverzorgde uiterlijk.
Hoor niet mijn vermogen
tot verbaal communiceren.
Begrijp dat je in dit uur,
maar een mega mini stukje mij ziet.
Begrijp dat je niet voelt
wat ik dagelijks voel.
Alsjeblieft.
Want als jij me ziet en
niet vertrekt vanuit
wantrouwen,
durf ik in jou weer
een arts te zien, waar
een mens in zit.
Dan komen we verder,
omdat ik niet blokkeer.
Dankjewel.
Hoe laat het was durfde ik niet te zeggen,
dus verborg ik mijn horloge,
met plastic roze strikjes,
onder mijn mouw, zoals
de bijlessen onder een stapel
boeken als er visite kwam.
De klok aan de muur wees
me na en tikte dat ik laat was.
Die avond viel ik in slaap
boven mijn extra huiswerk,
maar ik heb geen idee hoe laat.
Later zochten luistertoetsen,
spotprenten bij geschiedenis,
open opdrachten en andere on-
vaardigheden me op het schoolplein
op,om mij er op te wijzen
dat ik niet alles kon.
Ik snapte het pas toen ik van school was.
Niet wat de spotprent betekende,
maar dat ik niet overal hoefde
aan te komen of wel, maar dan
op mijn eigen tijd.
Tien jaar geleden leed ik nogal.
Toen ik na een lange opname
de psychotherapeutiekliniek verliet,
kreeg ik een ballon mee.
Symbolisch, van de dramatherapeut.
Er zat geen knoop in, zodat ik
de ballon leeg kon laten lopen
als ik iets los moest laten. Correctie,
mocht, over ‘moeten’ spraken we niet.
De ballon stond ook symbool voor spelen,
want ook dat mocht ik weer leren.
Tijdens dramatherapie durfde ik dat
niet met mijn zelfgemaakt popje,
bij creatieve therapie.
Het popje schreeuwde om vreugde,
maar had geen mond, zie je?
Die hebben we inmiddels gevonden.
En we leefden nog lang en opgelucht.
Was jij wel eens je pinpas,
sleutelbos of brievenbus?
Hoe vaak stofzuig jij
achter de koelkast?
Gaat het er wel eens
een nat doekje
over je fietszadel, biebboek
of ander hoofdstuk?
Denk je wellicht ook aan
het sluitinkje van de theedoos?
Was je met regelmaat
het tuigje van je hond?
Wanneer je een rijstkorrel
laat vallen, raap je die dan op?
En eet jij een stukje koek nog
op als het op de bodem lag?
Maak je wel eens een sopje voor
je pen, agenda, plakbandrolhouder
en nietmachine? Of niet en ga je
in plaats daarvoor lekker zelf in bad?
Van de honderd champignons
zijn er voor het avondeten
99 in de lengte doorgesneden
en eentje in de breedte.
Niet opzettelijk dwars,
het was voorbestemd.
Maar in de pan
tussen anderen
valt hij uit de toon.
Zijn sporen vallen anders.
De lamellen vertellen
een ander verhaal.
Dat hij maar als eerste
gegeten mag worden,
want de keuken is
niet aangepast aan
zijn andere manier van bestaan.
Toch smaakt hij even lekker
als je hem net iets ander kruidt.
Het vergt wat meer
proeven en ruiken,
dus geef elkaar de tijd.
