Toen ik jong was
vond ik de woorden
niet
om te zeggen hoe ik dacht
of om te weten en daarna
te delen wat ik voelde.
Toen ik wat ouder werd
vond en verzamelde ik
steeds meer woorden
om te schrijven
in mijn dagboek,
met slotje.
Nu kan ik
gelukkig
spreken en zo delen,
zodat ik samen kom
met anderen.
Dat is helen.
Ik snik mijn ouders uit.
Twintig jaar jong.
Veertig jaar oude pijn
te snappen en verwerken.
Hier, vierentwintig uur
werken per dag.
De deur gaat dicht.
De grote weekendtas op
wieltjes rolt niet.
Hij slakt en huilt slijm.
Struikelend sjokt hij voort.
Een slijmspoor achterlatend
Ik word gek, maar
over een jaar rol ik
naar huis met hoop
of moet ik dan verder leren
voor dat andere hokje
in een andere kliniek.
Witte ophoping
op bleke huid
van lege ledematen;
als de drempel
voor vandaag.
Wat een rood gleufje was,
ontstaan door botheid
en broze botten.
Een tel lang
verdwijnt pijn.
Een veelvoud
bleke ophogingen;
stempels van het verleden.
Zichtbaar in het heden
en voor de eeuwigheid.
Wie had ooit gedacht
dat er op mijn bed
een hondje zou liggen
dat overdag buiten loopt
zonder schoenen.
Wie had ooit gedacht
dat ik een hondje
zo zou omarmen,
want alles wat ik aanraakte
vond ik om van te walgen.
Wie had ooit gedacht
dat ik gelik kon verdagen
aan mijn handen en benen,
van een tongetje vol
hondenmondbacteriën,
Maar tegenwoordig kruip jij
tegen me aan in de nacht.
Soms tref ik je ’s morgens
onder de dekens, terwijl
je weet dat dat niet mag.
Maar ach,
ik lach.
Niet zo goed kan ik verdragen
als de ene d dikker is,
de l wat langer,
de h wat hogerder
of de m mooier.
Niet zo goed kan ik het dragen
als de ene k kattiger is,
de a wat aardiger,
de c wat chaotischer
of de s wat slimmer.
Dan pak ik mijn pen
en trek de letters over
zodat ze gelijker zijn.
Ik kan het niet laten,
kan anders niet slapen.
Soms is het tijd om stil te staan.
Om niet buiten te zoeken naar iets
dat mogelijk vult of verhult
Dus even niet schrijven voor lezers.
Geen nieuwe prikkels en invloeden.
Ook thuis durven bestaan.
Niet presteren of leren.
Nuttig moeten zijn.
Geen nieuwe strijd vinden en voeren.
Voelen
wat er wel en niet is
Soms ook even buiten.
Lezen en yoga.
Mijn focus terug.
Wellicht ook wat rust.
Van buiten naar binnen levend.
Gelezen wetten dringen binnen.
Worden mijn zijn; een soort van
ik.
Het geziene drukt af in mijn brein.
Het gehoorde huist in mijn oren.
Kern vol illusies.
Leven gaat door.
Identiteit of persoonlijkheid.
Karakter of aard.
Beestje of mens.
Een weesje van zijn.
Maar gelukkig
is piment
te vervangen
door paprika.
Toen ik de diagnose ASS kreeg
luchtte ik op in de lucht.
Immers liet ik vele diagnoses
achter die mismatche met mij.
En ik greep me stevig vast
aan alle kenmerken. Ik
las vele boeken, sprak
over niks anders dan ASS.
Ik ontdekte wie ik was
en toen ik dat accepteerde,
werd ik steeds meer ik, inclusief
de voor- en nadelen van ASS.
De laatste S viel
van mijn schouders af.
Ik volg mijn eigen pad
op mijn eigen tempo.
Ik ontwikkel me nog steeds.
Leer nog iedere dag.
Soms doe ik twee stappen terug,
maar ook dat mag.
Glanzende haren op een onverkommerd meisjeskopje.
Was ik nog maar een fantasievolle prinses.
Dan dronk ik tijdens een galopje
uit een gouden fles.
Helaas.
Die tijd is voorbij.
Ik zwem mager in pindakaas.
Wie o wie buut mij weer vogelvrij?
Soms brengt een geur me naar toen.
Ik sloeg mijn beentje over het andertje,
rookte een papieren sigaret.
Vroeger duimde ik met een wit doekje
met roze randje in mijn handje.
Die geur mocht niet in de wasmachine.
Ik wil het geen-zin-hebben-in voelen
als ik mijn zusje moest aaien
die steeds weer mijn hondje wilde zijn.
Ik wil ruziemaken met mijn grote broer
om de rode legosteentjes.
Ik wil hoepelen terwijl ik het niet kon,
schommelen tegen de wolken, buiten
de lijntjes kleuren en
snoepen zonder schuldgevoel.
Ik keek op naar Pippi Langkous.
Nu zijn het gedachten die alles overstemmen,
maar vroeger dacht ik niet aan toen.
